Zoeken in deze blog

dinsdag 26 januari 2016

Even winters


Even, een paar dagen maar, was het winter. De eerste dag dat ik op stap kon lag er een dun laagje sneeuw. Net voldoende om met mijn macrolens te spelen met grasjes en een ijzig margrietje.



De tweede keer dat ik op stap kon was vorige week maandag. Dat was hier een prachtige dag. Alles was bedekt met een dikke laag rijp en de zon scheen.
Ik hoefde niet ver te gaan, want in het park achter het huis was voldoende te ontdekken.  Alle seizoenen kwamen voorbij:



IJskristallen staan natuurlijk voor de winter. Het is steeds lastig om te kiezen met welk diafragma je het beste kunt werken. Meestal maak ik een hele reeks en kies achteraf wat het beste uitpakt. Iets kleiner geeft meer scherpte, maar ook meer storende elementen.



Ook het voorjaar was aanwezig in de vorm van een paar heel kleine sneeuwklokjes die dapper de kopjes opstaken uit de laag rijp.



Ik wist dat er nog madeliefjes in bloei stonden en ging daarna op zoek. Ze zaten diep verscholen en lieten zich moeilijk vinden. Tot mijn verrassing vond ik ook een boterbloempje, een beetje om geknakt en vastgevroren, maar toch duidelijk de zomerbode.



Ook de herfst was aanwezig. Eerst in de vorm van een mooi gekleurd blad en daarna met een eikeldopje met rijp randje.



 In het gras stonden zelfs nog een paar kleine zwammetjes.


Met het zachte zonnetje erbij was het een heerlijke dag. De winterse dagen gingen veel te snel voorbij. Voor mij mag er nog wel een herhaling komen. 



Wie weet raad?
Zoals je ziet is de achtergrond van mijn blog niet langer zwart, maar wit. Dit is niet  mijn keuze, maar plotseling was het zo. Ik heb al even geprobeerd om het te veranderen, maar vind dat doodeng om te doen. Ik ben bang dat ik straks al mijn blogjes en reacties kwijt ben.
Ik heb de laatste tijd niets veranderd aan mijn instellingen of opmaak. Als iemand een tip heeft?
Bedankt en groetjes, Gonnie

Ghita was snel met haar reactie en het probleem is opgelost. Ghita bedankt!

donderdag 14 januari 2016

Langstelig? Kortstelig!

 
 
 


In oktober maak ik op de Veluwe kennis met de wereld van de slijmzwammen, zie mijn blog: Heeel klein. Het blijkt een intrigerend wereldje te zijn met heel veel verschillende soorten in allerlei stadia. Maar ook o zo klein. Nu het weer zo zacht blijft, ben ik opnieuw een paar keer op zoek gegaan naar slijmzwammetjes. Valt het aanvankelijk tegen om ze te vinden, inmiddels heb ik een paar keer een takje gevonden met klein en nog veel kleiner spul. Om ze een beetje uit te laten komen gebruik ik mijn complete set van 3 tussenringen en nog moet ik de foto's croppen.

 
 
Het gaat waarschijnlijk om plasmodiale slijmzwammen. Dat betekent dat ze een plasmodium vormen, een soort grote vlek die bestaat uit cellen die samensmelten. Je ziet soms op dode takken van die grote, vaak witte schimmelvlekken. Dat is het. Nu blijken ze ook nog intelligent gedrag te vertonen. Als onderzoekers zo'n plasmodium in een doolhof zetten, dan zoekt het de kortste weg naar de voedselbron.
Mmm, misschien gebruiken ze hun intelligentie ook wel om zich te verstoppen als ik in de buurt kom en kan ik ze daardoor zo slecht vinden.
 
 
Na verloop van tijd, als de slijmzwam "rijp" is (laat ik het zo maar omschrijven), ontstaan er aan de bovenkant sporenlichamen oftewel kleine zwammetjes. En omdat het allemaal zo pietepeuterig klein is, wordt de uitdaging  groot.

 


Wil ik eerst zo'n slijmzwammetje scherp in beeld krijgen, wat al lastig is, dan wil ik daarna ook nog een beetje een leuke compositie of mooi licht.

 
 
En net als bij het fotograferen van gewone zwammen wordt het een spel van scherpte en onscherpte. Ook bij deze geringe scherptediepte draai ik toch af en toe mijn diafragma helemaal open om een zacht beeld te krijgen.
 

 
Ook al heten ze dan langstelige kroeskopjes, het blijven korte steeltjes.
Lastig ja, maar ook erg verslavend. Dit wordt zeker vervolgd.